Daar zit je dan. Alleen of met z`n tweeën. In een appartement of wanneer je nog wat vitaler bent, in een huis. En met wat geluk, een tuin om in te bewegen. Maar dat is het dan. Opgesloten, in je eigen huis. Wachtend.
Wachtend, ja waarop? Het eind? Welk eind? Dat van de lockdown? Of in het ergste geval het eind van je leven? Wat gaat er in die tijd door je heen? Waar denk je aan? Wat voel je? Voel je verdriet over datgene wat niet meer mogelijk is? Wat doe je met je gedachten wanneer je dag in dag uit in huis zit? Gedachten aan toen… Gedachten aan nu… Gedachten aan straks… Ja, welk straks eigenlijk? Hoelang heb ik nog? Krijg ik corona? Word ik ernstig ziek of heb ik geluk? Of druk je al deze dingen weg en ga je vooral heel druk bezig met je hobby? Zoek je afleiding in tv, radio, spelletje doen met je partner of maar weer puzzelen? Bel je je kinderen of kleinkinderen maar weer eens op?
Een hele lange tijd hebben ouderen hunzelf op de been moeten houden. Dit zijn de meesten ook wel gewend. Na de oorlog was er geen ruimte voor stilstaan, nee, Nederland moest opnieuw opgebouwd worden. Leuk of niet, gaan, anders… tsja, anders kon eigenlijk niet. Deze generatie heeft een generatie voortgebracht, die weer een generatie voortbracht, en elke generatie heeft zijn of haar stempel gedrukt op de volgende, die weer invloed had op de daaropvolgende. Dit is geen verwijt, gewoon een constatering.
Deze stempel werd gecreëerd door de situatie van toen. De mogelijkheden van toen. Maar dit betekent niet dat die generatie in die situatie hoeft te blijven leven. Ook de mogelijkheden van nu zijn voor de voorgaande generatie! Neem bijvoorbeeld mijn oma. Ze mailde, toen ze nog leefde, met mensen buiten haar woonplaats. Maar haar grootste dankpunt was de telefoon. Dit vertelde ze me vaak. Dat ze kon bellen met mij, en anderen, was voor haar het grootste geschenk van deze moderne tijd. Veraf en toch zo dichtbij. En wat hebben we uren zo met elkaar gesproken. Bemoedigd. Elkaars stemmen gehoord.
Maar dit blijft niet alleen bij digitale mogelijkheden. Ook op ander vlak is er veel veranderd. Op kennisniveau is er zoveel meer kennis gekomen. Op het gebied van onze psyche ook. Tegenwoordig lijkt alles wel in een onderzoek gestopt te worden. Het gevolg is ook dat de kennis, over van alles en nog wat, toeneemt.
Zo is het ook duidelijk geworden dat datgene wat je in je jonge(re) jaren meemaakt je jarenlang met je mee (kan) dragen. Positief èn negatief. En er is ontdekt dat wanneer je iets hebt meegemaakt wat jou negatief beïnvloed dit niet blijvend hoeft te zijn. De gekwetstheid als kind omdat je te weinig aandacht hebt gehad van je ouders, de relatie tussen broers en zussen en jou, verhuizingen, of de kwetsende opmerking van je vriendje zijn allemaal voorbeelden van gekwetstheid die kunt meemaken en mee kunt nemen voor de rest van je leven in het hoekje van je hart….
Ik vraag me af hoeveel ouderen in de afgelopen periode geconfronteerd zijn geweest met dit hoekje van hun hart. Het hoekje wat nu ruimte kreeg om meer van zich te laten horen omdat jezelf als persoon opgesloten zat. Dat de opsluiting juist de sleutel werd voor het open maken van je gedachten, gevoelens en emoties waarvan je dacht dat je het diep weggestopt had. Ik vraag me af hoeveel ouderen zich eenzaam hebben gevoeld omdat ze alleen waren met hun gedachten. Naast dat er geen mens was om tegen aan te praten, maar ook omdat er niemand was die ze in vertrouwen konden nemen.
Sommige voorvallen wil je niet delen met mensen die dicht bij je staan of heb je eerst een veilige plek voor nodig om het eerst te delen. Omdat er schaamte op ligt, angst voor afwijzing of omdat het zo gevoelig ligt en kwetsbaar is.
Dit kan bij een coach. Sommige situaties zijn niet ernstig genoeg voor een psychiater of psycholoog, maar wil je als persoon graag eerst met een professional bespreken. Sommigen weten geen raad met de situaties uit het verleden. Sommigen denken dat het geen zin meer heeft om het verleden op te rakelen… Nou, het goede nieuws is, het heeft wel zin. Wanneer er nog verdriet of boosheid of (heftige) emotie in je lichaam zit, heeft dit effect op het nu. En door deze emotie ruimte te geven kan je de emotie juist achter je laten. En rust krijgen bij wat er eerder is geweest.
Dit doe je in de Total Balance methode, waar ik mee werk, gelijk aan het begin. Je begint met je verleden. Want dat is de basis van alles wat er nu is. Hoe oud je ook bent, ik geloof dat je het waard bent om je verleden te erkennen zoals deze geweest is. Te kijken naar jezelf toen en nu, en straks.
Ik geloof dat God ieder mens bedoeld heeft om steeds meer te gaan lijken op Hem. Op Zijn evenbeeld. En mijn overtuiging is dat dit ook inhoudt dat je Zijn licht wil laten schijnen in de diepte van jouw hart. Leeftijd maakt hierin geen verschil. Elke dag is het mogelijk om Zijn licht te laten schijnen over jouw hart, ook als je 70+ bent! Juist als je 70 + bent, want een gezond hart is het leven voor het lichaam: spreuken 14:30a.
Wees welkom om mij te mailen op www.josefiencoaching.nl
