In deze derde blog gaat het over de mens met de focus op de toekomst. In eerdere blogs beschreef ik de mens in het verleden en de mens in het heden.
Iemand die gefocust is op de toekomst kan zich ergeren aan de eerdere personen die ik heb beschreven in mijn blogs. Deze persoon heeft vaak een duidelijk doel voor ogen. Weet waar hij of zij heen wil. Heeft dat soms ook nodig om gemotiveerd te blijven. Vaak zijn ze gedreven personen die vooral ‘aan’ staan. Vaak mensen met een duidelijke wil, weten wat ze doen of willen doen. Ze vinden het vervelend wanneer ze voor hun gevoel telkens achterom moeten kijken om anderen mee te trekken naar voren toe. Ze kunnen het gevoel hebben telkens aan het roer te staan. Wat op zich prettig is om de leiding te hebben, maar ze kunnen er ook moe van worden of het dragen van de belasting of de verantwoordelijkheid zwaar vinden. Zeker wanneer ze van nature geen leiders zijn maar zich zo hebben ontwikkeld door hun verleden of dat de situatie waar ze nu in leven dit van hun vraagt. Ze kunnen ongeduldig van aard zijn, wat voortkomt uit het vooruit kijken en vooruit willen om dat doel te behalen.
Vooruit
Dit kunnen visionairs zijn dat een bedrijf vooruit pusht naar nieuwe hoogten. Of naar nieuw terrein. Maar in hun gedrevenheid kunnen ze nog wel eens brokken maken. Door hun ongeduld of geïrriteerdheid naar anderen toe.
Maar ook deze mensen hebben een mechanisme/strategie opgebouwd in hun leven om iets op te vangen. Door vooruit te kijken hoeven ze niet naar het nu of het verleden te kijken. En dáár kan een bron liggen waardoor ze zich zo hebben ontwikkeld.
Ze hebben er soms ook een hekel aan om terug te kijken of in het ‘hier en nu’ zijn, want dan komt ‘het probleem’ boven drijven. Soms kampen ze met een laag zelfbeeld en willen ze zich vooral bewijzen. Soms ligt er een geschiedenis die te pijnlijk is, om bij stil te staan. Soms ligt er schaamte of schuldgevoel waar ze bij weg willen. Hun drive voor de toekomst is meer een vlucht geworden voor het verleden en heden.
Doordat ze dit op een positieve manier hebben aangekleed kunnen ze enorm waardevol zijn voor een bedrijf of instelling. Daarbij voorzien ze vaak problemen en willen die heel graag voorkomen. Wanneer dit niet lukt doet het hen vaak veel en kunnen ze dit emotioneel slecht opvangen en dragen. Het gevolg is dat dit merkbaar is/wordt bij anderen.
Een manier van leven
Met hun coping strategie hebben ze van hun minpunt (weggaan bij wat er is) een pluspunt gemaakt.
Maar de ervaring leert dat er op een moment in hun leven die ‘minpunt’ wel een keer naar voren komt. Dat is vaak het moment dat ze een veranderproces ingaan. Een proces van leren en herkennen en erkennen van wie ze echt zijn, inclusief hun brokken.
Dit is vaak een lang proces en intensief proces omdat ze veel bij zichzelf zijn weggeweest. Ze mogen weer op zoek naar wie ze zijn. Het is soms echt een zoektocht naar zichzelf waarbij ze alle stenen op de weg mogen opruimen. En omdat ze de drive hebben om door te gaan, hebben ze soms weerstand om dat proces helemaal te doorlopen. Ze kunnen dan halverwege zeggen ze er wel weer klaar voor zijn en vertrekken dan uit het proces dat ze zijn aangegaan. Dit kan ook een vlucht zijn voor dát wat er is. Voor een coach kan het dan echt de uitdaging zijn om iemand te laten zien dat het proces nog niet helemaal afgerond is. Of überhaupt de client stil te laten staan bij wat er is. Omdat zij zo geleerd hebben om bij zichzelf weg te gaan, zal de coach de client beetje bij beetje zich dichter bij zichzelf brengen. Maar wanneer een client ervoor kiest dat het voor nu genoeg is, dan is het de taak van de coach de client los te laten.
Etiket
Door deze beschrijvingen kun je soms mensen herkennen. Toch is het van belang om er voorzichtig mee om te gaan. Het helpt nooit om iemand dit als verwijt te geven. Het is bedoeld om te kijken hoe je het kan inzetten én wat er nodig is voor iemand om te groeien of ondersteuning te krijgen/geven.
