Zodra je nog maar een paar weken oud bent begint het al met meten… Hoe oud, hoe groot, hoe ver ontwikkeld… Dit lijkt niet meer op te houden tot je sterft…
“Iemand de maat nemen” is zelfs een uitdrukking die bijna iedereen kent en begrijpt.
Zodra we volwassen zijn wordt het meten op een andere manier gedaan dan toen we kind waren. Als baby/kind deden consultatiebureaus, leerkrachten, schoolartsen dit vooral. Zodra we volwassen zijn wordt dit door je werkgever/manager gedaan, je partner, je kind.
Maar de meeste die het doet, ben je vaak zelf.
Doe jij het ook? Kijk je naar mensen om je heen? En dan terug naar jezelf? Hoe voelt dit voor jou?
Hoe dit voelt is afhankelijk van hoe je jezelf positioneert. Stel je je zelf achter op de persoon met wie je jezelf vergelijkt of stel je je gelijkwaardig op? Kijk je vanuit wat je niet hebt of kijk je met ogen met wat je wel hebt? Leef je vanuit blijdschap en tevredenheid of leef je met een gevoel van tekort, gemis?
Deze positionering beïnvloed je gedachte en dus gevoelens tijdens het proces van reflecteren. Spiegelen op zichzelf is niet persé negatief. We spiegelen ons hele leven, en we worden ons hele leven gespiegeld/vergeleken met anderen. Maar een arts of leerkracht vergelijkt, als het goed is, neutraal. Zij hebben geen emotie omtrent de vergelijking van je gewicht, lengte of snelheid van lezen. Het voldoet wel of niet aan de norm. Daarna wordt er verder bekeken wat eventueel nodig is. Zij ervaren geen negatief gevoel op dat je te licht zou zijn, te langzaam leest o.i.d. Zij zijn objectief.
Het spiegelen wat je zelf doet…. Ben jij objectief? Kan je wel objectief zijn? Je zult altijd een blinde vlek hebben in je reflectie. Maar wanneer je niet positief over jezelf denkt zullen veel reflectiemomenten vooral “afkraak” momenten worden van en over jezelf. Niet opbouwende momenten. Maar het is wel begrijpelijk dat dit dan op negatieve manier gebeurt.
Herken jij dit? Dat je jezelf spiegelt en er eigenlijk altijd zo slecht vanaf komt? Baal je hiervan? Of denk je dat dit normaal is en iedereen dit zo ervaart?
Ik kan je vertellen, nee, het is niet gewoon of niet iedereen ervaart dit zo. Ik heb ervaren hoe je hierin kan veranderen. Het verschil merkt in het kijken met ogen van gemis en ogen van tevredenheid en dankbaarheid. En hier zit een groot verschil in!
Wanneer je de gewoonte hebt om te spiegelen zul je dit niet ineens afleren. Dit hoeft ook niet direct. Wat je wel mag leren is om jezelf op waarde te schatten. Leer te kijken met besef van wie je bent en dat je er toe doet. Dat je hier op aarde rondloopt is niet toevallig. Iemand heeft jou gewild en gewenst. En Hij kijkt met Liefdevolle ogen naar jou. Durf jij jezelf met die ogen te gaan bekijken?
Vind je dit spannend? Wil je dit graag leren maar lukt het je niet alleen? Ik ben van harte bereid om dit met jou op te gaan pakken. En in dat proces zal de groeicurve niet in een keer omhoog gaan, maar we gaan samen op weg en gaan stap voor stap verder, net zolang als jij dit wilt en je in staat bent naar jezelf te kijken met waardering voor wie je bent. Want iedereen is van waarde, ook jij.
Je mag mij mailen op info@josefiencoaching.nl. Ik zal contact met je opnemen.
