Zodra je nog maar een paar weken oud bent begint het al met meten… Hoe oud, hoe groot, hoe ver ontwikkeld… Dit lijkt niet meer op te houden tot je sterft…
De verloskundige kijkt in de buik al hoe groot je bent, er worden echo`s gemaakt om te kijken of de groei goed verloopt, of alles ontwikkelt zoals het “hoort”. Bij de geboorte wordt weer alles gecheckt, de apgarscore wordt afgenomen terwijl je als baby nauwelijks hebt kunnen ademhalen op deze wereld…
Vervolgens wordt je ontwikkeling door de consultatiebureau of GGD bijgehouden tot je student bent. Daarna nemen studiementoren, werkgevers/managers het over. Loop je in de pas met je studie, je werk? Er wordt continu van je verwacht dat je doorgaat met groeien en ontwikkelen; want, stilstand is achteruitgang….
De maat wordt over het algemeen genomen naar een model van gemiddelden. Zolang je als baby, kind, tiener, student of volwassene tussen de lijnen valt is het over het algemeen goed. Erboven of eronder is soms goed, ligt eraan wat er gemeten wordt… Dit zijn moment opnamen. Als ouder maak je de groeicurve continu mee. Deze groei verloopt niet altijd rechtstreeks omhoog, ook al lijkt het wel zo op de lijn die getrokken wordt op de groeicurve.
Zo was één van onze kinderen als klein kind een periode wat dikker. Echt zo mollig dat we als ouders dachten, we moeten maar even minderen met snoep. (hoewel onze kinderen kunnen getuigen dat wij hier niet overvloedig in zijn) Maar na een verloop van tijd verdween deze molligheid en bleek ons kind in de lengte te zijn gegroeid! Toen dit een poos later weer voorbij kwam dachten we hetzelfde. Tot we weer merkten, hee, het was het begin van een groeispurt! Toen we dit de derde keer opmerkten wisten we hoe het verloop zou gaan en ondernamen we geen actie meer op verminderen van snoep. We wisten dat de groei in omvang een voorbode was van een lengtespurt. Dit hebben we heel nadrukkelijk gemerkt bij 1 van onze kinderen. Maar bij de anderen niet…. Bij 1 van onze andere kinderen merkten we dat dit kind telkens zich wat later ontwikkelde. Net op het moment dat je denkt, dit zit er blijkbaar niet in stapte het kind over een drempel in de ontwikkeling. Ook dit hebben we meerdere keren meegemaakt, we weten nu dat de ontwikkeling bij dit kind gewoon wat anders verloopt dan gemiddeld. Het geeft wel een leuk verrassingselement voor je als ouder. 😉
Maar wanneer je onze kinderen langs een groeicurve zou leggen, zou het kunnen zijn, dat deze spurten helemaal niet zichtbaar zijn. Wanneer je een doorgaande lijn zou trekken zou het helemaal geen weergave van de werkelijkheid hoeven zijn. Er zou zomaar, wanneer er elke dag of elke week gemeten zou worden, momenten kunnen zijn met dezelfde uitkomsten. Dit betekent niet per definitie stilstand, ook al lijkt dit dan wel zo in de groeilijn.
Toen de Israëlieten door de woestijn trokken leek het of ze in een reis vastzaten. Dat ze stil stonden. Ze gingen niet terug naar Egypte, maar ze gingen ook 40 jaar lang niet over de Jordaan naar het land Kanaän. Qua groeicurve stonden ze lang stil, zou je kunnen zeggen. Maar is dat zo? Het ligt er maar net aan waar je naar kijkt. Kijk je naar of ze hun doel behaalden? Dat de reis afgelopen was? Ja, dan was de groeicurve idd een stilstaande bedoening. Maar hoe zat dat met hun mentale groei, hun geloof en vertrouwen in God? Ik denk dat ze in de woestijn hierin behoorlijk zijn uitgedaagd. Ga er maar aan staan, weten dat je de komende 40 jaar blijft leven in de woestijn, niet kunnen settelen, en sterft in de woestijn. Wat een opdracht om terug de woestijn weer in te gaan. Wat zullen de Israëlieten hierin wat te verwerken hebben gehad. Het gevolg van hun eigen gedachten, woorden en handelen had hen in deze situatie gezet. Ze zouden 40 jaar tijd krijgen om dit te overdenken. En toch, God bleef bij hen. Ze kregen de mogelijkheid om in deze 40 jaar tot God te keren, bij Hem te zijn, doordat de tabernakel en Mozes in hun midden was. Ze kregen ze de ruimte en mogelijkheid om dicht bij God te leven. En deze levenshouding mochten ze meegeven aan hun kinderen die wel het land Kanaän mochten innemen. Wanneer je als kind iets hebt aangeleerd doe je dit makkelijker dan wanneer je dit als volwassene aanleert. Hierin konden ze hun kinderen voorgaan. Hier zien we dus dat afhankelijk met waarmee je kijkt naar de leercurve je dit kunt beoordelen als groei of stilstand.
Het kan bij jou ook zijn dat je ervaart dat je stilstaat. Het gevoel dat je met je leven door een woestijn heen loopt. Mijn advies is, probeer eens anders te kijken. Is er echt geen groei te zien bij jou? Of misschien alleen niet in datgene wat jij belangrijk vindt? Kan het zijn dat God jou iets leren wilt in deze tijd waar jij niet aan gedacht hebt? Of iets dat jij minder belangrijk vindt dan Hij? En als je niets kan bedenken, vraag het Hem zelf eens, misschien dat er verassende dingen gebeuren…. Want Hij heeft lief… Ook jou.
Wil je jouw ervaring van woestijntijd graag delen en samen met iemand oplopen? Je mag me mailen op info@josefiencoaching.nl zodat ik met jou contact kan opnemen.