Ik las gisteren op Social Media een verhaal van een vrouw die gelezen had op een ander Social Media kanaal dat een coach vroeg om een boek over PTSS. (Post Traumatische Stress Stoornis) De schrijfster van de post dat ik las had blijkbaar meer gestudeerd en meer kennis dan de coach in kwestie. Ze gaf aan dat zij het zorgelijk vond dat mensen bij dit soort zorgverleners komen die eigenlijk niet goed weten wat ze doen. Het hele berichtje riep bij mij liefdeloosheid op. Liefdeloosheid en bezorgdheid voor de hulpvrager. Daarbij voelde ik een afkeer van deze vrouw door haar genadeloze manier van schrijven.
Hierdoor werd ik bepaald bij een aantal dingen:
- Haar oprechte bezorgdheid en toonzetting
- Mijn eigen houding en mijn liefdeloosheid. Ben ik dat wel eens, liefdeloos? Jazeker!
Ik kan zo een paar situaties opnoemen waarin ik gestrest rondloop en onaardig overkom/ben. Dit is bijvoorbeeld als ik tijdsdruk ervaar én merk dat ik het niet ga redden. Een beetje tijdsdruk vind ik niet erg, daar wordt ik juist productief van. Maar wanneer ik in tijdsnood kom dan vind ik het lastig om vriendelijk in de omgang te blijven.
Of wanneer er bij tijdsdruk chaos bij komt kijken wordt ik ook wat onaardig. Als ik het in mijn hoofd niet meer gestructureerd krijg, ervaar ik stress. Wat ik dan vaak doe is een leeg vel papier pakken en alles opschrijven wat ik in mijn hoofd heb… Dit zorgt ervoor dat ik het niet meer vergeet, ik de dingen kan afstrepen. Dit is goed voor je positieve ervaringen en hormonen die bij het afstrepen los komen en dit geeft ook nog eens overzicht.. Heerlijk.. Rust.. En dan heerlijk flink aan de slag. Een planning maken en er aan houden.
Mijn man en kinderen reageren gelukkig heel open op mijn onaardige houding; mam, zit niet zo te stressen! Uhh, ja… Na even terug gemopperd te hebben kom ik vaak tot de conclusie dat ze gelijk hebben. Mopperen leidt niet tot een goede werkhouding. Mopperen kost meer energie dan het mij oplevert. Ik kan beter de tijd nemen om een goede hulpvraag te stellen. Kunnen jullie me helpen de kamer op te ruimen? Vaak is het dan zo gepiept… Waarom mopperde ik ook weer? Het ligt dan aan mijn onvermogen een hulpvraag te stellen of dat ik chaos in mijn hoofd heb. Vaak ligt het niet aan mijn man of kinderen… (soms wel natuurlijk 😉 )
Weet jij waar jij wat onaardig van wordt? Waar je gestrest van raakt? Wanneer je dit beseft is dit de eerste stap op weg naar verandering. Het grappige is, wanneer je iets weet heb je kans dat je erop gaat letten. Het worden ‘oja’ momentjes. Dit geeft ruimte om je excuses te maken wat weer ruimte geeft in de sfeer en relatie. Ruimte voor jezelf om te kijken hoe je dit wilt en wat de praktijk is en hoe je het op dat moment anders kan doen.
Liefdevol blijven communiceren is echt een kunst! Ik ben de eerste om dit te zeggen; want het is niet bepaald een kracht van mij. Ik ben open, direct en eerlijk. Ik heb regelmatig gemerkt dat mensen dit lastig vinden. Ik heb inmiddels geleerd in bepaalde situaties mezelf wat voorzichtiger te uiten; maar in mijn eigen thuissituatie val ik soms nog in een oude gewoonte… helaas… Maar er wordt aan gewerkt!
Maar ook dat is liefde, na fouten elkaar liefdevol vergeven is ook een moment van verbinding maken wanneer de verbinding was verbroken. We hoeven niet altijd het heel erg te vinden om het even niet goed te doen. We mogen zoeken naar herstel en ook dit heeft iets moois in zich!
Dit brengt me terug bij het begin; over de vrouw die op Social Media poste dat ze hoopt dat cliënten niet bij een coach komt die niet van wanten weet… Hier valt meer over te vertellen… Dit komt in de volgende blog.
