Langdurig vastzitten geeft ook een kans, tenminste, als je in staat bent om te blijven ontvangen. Dit (her)ontdekte ik afgelopen periode tijdens het thuiszitten in Corona-tijd.
In het begin vond ik het lastig om me aan te passen aan de situatie. Dit was omdat ik en mijn man vanuit een reis thuiskwamen in het weekend van de schoolsluiting. Niet dat ik bang was onze kinderen thuis les te moeten gaan geven, daar zijn ze inmiddels te oud voor. Ik heb respect voor alle ouders die dit wel moesten doen en hun energie daar volop in gaven.
Maar ik had de periode met de aanloop naar deze beslissing gemist. Tijdens de reis die ik met mijn man maakte was onze focus niet gericht op Corona en de berichten daarover. Dus kwam de beslissing van een intelligente Lock down onverwachts. Dit gaf dat ik me beperkt voelde, ingeperkt. Ik bekeek en voelde vanuit deze inperking. Dit voelde niet fijn, niet positief.
Vanuit deze onwennige situatie van vast zitten heb ik me aangepast, zoals zovelen dit hebben gedaan. En, het bevalt ons nu prima. Onze kinderen hadden tijdens onze reis alles met elkaar moeten regelen in huis en dit hebben ze zeer goed gedaan. Beetje gezinsbuilding door de kinderen zelf, zeg maar. En in deze setting gaan we door, maar nu met ons, ouders, erbij.
De sfeer is goed, gezellig te noemen. Wel met hier en daar regels voor de duidelijkheid. En zo zitten we nu al weken met ons zessen in huis. We zijn gezegend met een ruim huis, daar zijn we dankbaar voor! We proberen zo goed als het gaat te werken en te leren, bewegen, te wandelen/hardlopen. Nemen rustmomenten. Zoeken contact via digitale middelen met anderen. Hadden nu energie over om die keukenmuur, die ik al zolang anders wilde, daadwerkelijk aan te pakken, het resultaat mag er zijn 😊
En in deze tijd las ik Psalm 133, HSV.
1Een pelgrimslied, van David.
Zie, hoe goed en hoe lieflijk is het dat broeders ook eensgezind samenwonen.
2Het is als de kostelijke olie op het hoofd, die neerdaalt op de baard, de baard van Aäron, die neerdaalt op de zoom van zijn priesterkleed.
3Het is als de dauw van de Hermon die neerdaalt op de bergen van Sion.
Want daar gebiedt de HEERE de zegen en het leven tot in eeuwigheid.
In de laatste zin staat: Want daar…. Ik dacht altijd dat dit woord sloeg op de bergen van Sion. In Jesaja 2:3 staat geschreven dat de wet zal uitgaan vanuit de Sion. Ik verbond steeds de laatste zin uit deze Psalm aan die tekst uit Jesaja.
Door deze tijd van samenzijn, op een manier die we hiervoor niet hadden meegemaakt, las ik deze Psalm met andere ogen. De klemtoon van mijn gedachten viel nu op de eerste zin, zeg maar. En door de ervaring van deze tijd besefte ik dat dit zegen is. Het is een zegen als je eensgezind samen kan wonen!
Het is maar de vraag of ik dit inzicht ontvangen had wanneer ik in mijn gevoel van inperking en beperking was blijven hangen. Een bevestiging van de wetenschap dat we de wereld bekijken door de ogen van onze ervaringen, belevingen en gedachten. In dit geval was dit voor mij een kans op verrijking.
Helaas weet ik dat het voor anderen anders kan zijn. Hier en daar duiken (soms grappige) berichten op waaruit dit blijkt. Bijvoorbeeld de man die in Engeland 270 km/170 mile reed om bij zijn vrouw en kinderen “even” weg te zijn. Hij werd door de politie aan de kant gezet en de politie vond dit geen reden om uit huis te gaan. Bij mij kwam er eerlijk gezegd wel even een glimlach op mijn gezicht. Voor korte tijd, want ik voelde ook indirect de nood erachter.
Minder grappige berichten in het nieuws zijn de berichten over toename van huiselijk geweld. Zelfs zo dat in Frankrijk er een codetaal voor is bedacht. Wanneer je vraagt om een mondmasker nummer 19 belt de baliemedewerker direct de politie volgens de NOS-site van 6 april. En vandaag, 1 mei, is bekend geworden dat het binnenkort in Nederland ook mogelijk wordt d.m.v. mondmasker 19 hulp te vragen bij de apotheker.
Ik hoop dat elke vrouw, elk kind en elke man in zulke omstandigheden de kracht en de moed zal krijgen om hulp te vragen. Want geen mens of dier behoort mishandeld, onderdrukt, verwaarloosd te worden. Ben je man of vrouw, oud of jong, blank of gekleurd, een mens is door God geschapen en daarom waardevol! Net als Zijn wereld van planten, bomen en dieren.
Probeer in deze tijd van dat wat Hij heeft geschapen te genieten, zoals een vriendin van mij prachtige foto`s van vogels maakt vanuit haar raam. Dit geeft zoveel meer energie en vreugde dan te kijken naar wat niet meer kan. En daar dan geïrriteerd over raken. Of meer dan geïrriteerd…
Hoe kijk jij? Met ogen van beperking of van mogelijkheden? Naar mogelijkheden met wat in je directe omgeving zichtbaar en bereikbaar is. Een boek, de personen bij je in huis, de natuur, muziek, sport, hobby’s. Met welke ogen kijk je naar wat je ontvangen hebt?
