Mijn man vindt mij vasthoudend. Je kunt je iets indenken dat, toen hij het uitsprak, ik het niet echt als compliment opvatte.
Maar toen hij het uitlegde, en het voor hem niet direct een negatieve eigenschap bleek te zijn, kon ik het iets beter ontvangen. Meestal wordt zoiets voor je voeten gegooid in een moment van verschillende belangen.. Dus deze woorden hebben voor mij niet echt een positieve klank.
Maar wanneer ik het overzie klopt het wel, deels dan…
Ik ben vasthoudend wanneer ik er achter sta. Wanneer ik ergens helemaal mee eens ben. Als ik weet dat het goed is om te doen of te zeggen. Als mijn gevoel aangeeft dat dit de weg is. Als ik het gevoel heb dat God mij die kant op stuurt.
De moestuin
Zo ook met de moestuin. Jarenlang keek ik met een schuin oog naar al die vrouwen en mannen die het voor elkaar krijgen om met alles in hun leven óók nog een gigantische moestuin op na te houden.. Ik heb allereerst de kennis niet. Ik had vroeger wel de verplichting om thuis, in de vakantie te helpen met schoffelen van de grote tuin. Maar hoe een plantje heet en welke ziekte er bij kan komen en wanneer je moet zaaien, verplanten en oogsten – echt geen idee! Daarbij, ik ben bang voor spinnen… echt waar. Niet voor muizen, pissebedden, duizendpoten ofzo, maar wel voor spinnen. Dit hield mij ook wel een beetje tegen, want in een moestuin… nou ja, dat weet jij ook wel!
Toch wilde ik altijd wel zoiets. Maar ik ken mezelf ook. Bij kou blijf ik liever binnen- dus een grote moestuin op een regenachtige herfstdag bezoeken en eerst een kwartier daar naar toe te moeten fietsen… dat wordt ‘m écht niet! Ik wist, ik moet het rondom mijn huis hebben, in mijn zichtveld. Dan kan ik er niet omheen én kan ik t ook niet vergeten! Ik ben iemand die snel iets vergeet en dus belangrijke dingen altijd groot in het zicht laat liggen, dmv lijstjes op de deur of als object in de kamer. Mijn man probeert hier al jaren mee te dealen, en dit lukt hem heel aardig, moet ik zeggen! En soms wil je ’t gewoon vergeten, bijvoorbeeld op een koude natte herfstdag. Maar dan hangt er wel zo`n hele dag iets rondom je nek als van, ik moet eigenlijk….. Niet echt een relaxt idee, voor mij.
Maar de moestuin. Afgelopen jaar ging een vriendin verhuizen en die deed bepaalde planten uit haar, jawel, moestuin, in grote bakken om mee te nemen naar haar nieuwe tuin. Ik dacht, dát is een oplossing! Ik begin gewoon achter ons huis, in het klein, met een paar grote bakken…
Zo gezegd zo gedaan – iets met vasthoudendheid, toch?
Er komt van alles los wanneer je gaat tuinieren, een wereld op zich. Maar wat mij nou typeert is datgene wat ik juist leuk vind om te doen. Het blijkt dat je sommige groenten kunt hergebruiken. Je kunt sla met kluit uit de winkel opnieuw in de grond stoppen en die loopt dan weer uit. Zo ook met bos/lente-ui. En de andijvie probeer ik ook uit. Zo gaat de bleekselderij ook heel goed etc.
En ik heb zelfs een paksoi herplant. Deze schoot door in de bloei en ik heb net eind augustus de zaden opgevangen in de hoop deze volgend jaar te kunnen laten ontkiemen – als het werkt…
Wat mij nou hierin typeert?
Ik zie in alles wat ‘afval’ is, kapot of gebroken wel weer mogelijkheden tot gebruik. Daarom is het heel goed dat mijn man juist heel goed kan weggooien 😉
Om een wortel die afgesneden is weer in de grond te kunnen stoppen vind ik heel tof. Dat er weer loof groeit, in hoop op bloemen en dus zaden voor volgend jaar is een super tof proces om te ontdekken én te experimenteren.
Van snijplank naar in de grond zit, daar een fase tussen. Er moeten nieuwe wortels aangemaakt worden. Dit vraagt zorg en aandacht. Maar het werkt!
Als coach
Wanneer ik kijk naar mijn werk als coach is dit precies wat ik doe. Iemand die gekwetst, gebroken of als zoekende binnenkomt helpen naar heelheid. Helpen naar groei, vernieuwing en nieuw leven na de gesprekken. Dit doe je niet door te zeggen, oké, je ligt op de snijplank, nou stop ik je in de grond. Dan zal het doodgaan. Er missen wortels om goede voedingsstoffen te kunnen opnemen en vocht.
Dit proces van wortels kweken kost tijd en aandacht en zorg. Niet elke plant heeft hetzelfde nodig. Zo ook de mens. Ook al hebben mijn cliënten ongeveer dezelfde karakters, achtergrond en sekse, dan nog is iedereen uniek en heeft iedereen een unieke benadering nodig. Veel werkende mensen zullen dit herkennen. Niet elke klant hetzelfde benaderen is essentieel in het contact. Bij de ene klant ben je formeel correct en bij de andere ben je meer relaxt en tutoyeer je. De ene klant bel je eens in de maand op of er iets nodig is, de ander zeg je, als er iets nodig is, laat je het me maar weten.
Dit is ook bij het werk als coach belangrijk. Elke persoon heeft een eigen achtergrond, eigen ontwikkeling doorgemaakt en eigen vraagstukken. Maar ze zijn allemaal waardevol en samen het proces doormaken vind ik super tof.
Vasthoudendheid als coach
Als coach brengt vasthoudendheid ook iets mee. Ik ga voor herstel, voor heelheid, voor vernieuwing, voor vernieuwd leven/inzicht. Wanneer ik het idee heb dat het proces niet lekker gaat of vooruit gaat ga ik zoeken. Lees ik boeken, zoek ik antwoorden, dan blijf ik net zolang puzzelen dat ik iets vind dat helpen kan. Soms is dit juist een stapje terug doen en zeggen, ik denk dat die persoon en of dat soort therapie nu beter voor je is, dit kan ik je niet geven. Een andere keer lukt het me om iets in de gesprekken in te brengen wat de juiste beweging op gang brengt. Dat vasthoudendheid helpt mij om als coach niet zomaar een aantal gesprekken te hebben maar echte beweging in processen te krijgen. En dit is niet altijd prettig voor een client… Soms is het een beweging die zij niet hadden zien aankomen óf willen. Maar het is vaak wel een beweging die uiteindelijk de juiste groei kan brengen, de juiste wortels om daarna zelf in de aarde te kunnen staan.
Dat is het gaafste, in de grond zien staan!
Het mooiste in het coaching traject is niet het moment dat je je client los begint te laten. Het mooiste moment is wanneer je ze los hebt gelaten en je ziet dat het lukt. Zo ook met de wortels die nu in mijn tuin staan. Ik zie de wortel niet, die zit onder de grond, maar elke dag loop ik langs het loof. Ik zie dat ze groen blijven, dat het leeft en werkt. Aan het eind van elk traject komt er steeds meer tijd tussen de afspraken. Wanneer ik merk dat dit goed gaat bouw ik steeds verder af. En dan uiteindelijk een laatste evaluatie en afscheidsmoment. Het moment waarop mijn client weer met de voeten in de grond staat maar blijft staan en bloeit. Dit is het mooiste moment!
