Zoals ik in mijn vorige blog had beloofd zou ik iets uitleggen over het Johari Venster. Op internet staan hiervan veel afbeeldingen en het is een veel gebruikt overzicht. Ik ga het venster hier niet afbeelden. De theorie gaat dat je een beeld hebt van jezelf en dat anderen een beeld hebben van jou. Er is een gedeelte van jezelf dat je kent, dit noemen ze open of vrije ruimte. Er is ook een gedeelte wat je niet kent van jezelf maar die anderen wel zien van jou, ofwel je blinde vlek. Dan is er een gebied wat je wel kent van jezelf maar aan anderen niet laat zien, ofwel verborgen houdt. Dit wordt privé of verborgen gebied genoemd. En als laatste is er het gebied die anderen niet zien én die jij zelf niet kent. Dit is het onbekende gebied.
Onbekend gebied
En dit laatste gebied is het onderdeel wat ik zo enorm interessant vind bij coaching. Het is de bedoeling dat dit gebied vrij komt door gesprekken. Door actief bezig te zijn in coaching. Dat mensen bij zichzelf zeggen, “maar dit wist ik niet van mezelf!” Dit zijn de verrassingen waarbij de ontdekkingsreiziger in mij staat te juichen van enthousiasme. Nieuw gebied ontdekt!
Soms is het een ruig ondoordringbaar gebied. Soms is het gebied lieflijk en schoon. Maar altijd is het de bedoeling dat dit gebied door de eigenaar eigen gemaakt wordt. Een paal geslagen met de vlag erop. Aan de eigenaar de keuze of deze het gebied gaat verkennen, bebouwen, bewerken of het natuurgebied wilt laten zijn. Maar er is zicht op dit nieuwe landschap gekomen. En dat is feest!
Dit proces van ontdekken en groeien heeft niet met het verbeteren te maken zoals bij een Engelse les woordjes niet goed overschrijven en dit moeten verbeteren. De verbetering waar ik het over heb heeft te maken met verbeteren door middel van zicht krijgen. De mist laten optrekken. Mee opklimmen naar de bergtop voor het uitzicht of mee afdalen in de put om daar te kijken wat er in zit. Dit is verbeteren door erbij te zijn, er naast te staan. Niet het van buitenaf of bovenaf opleggen of vertellen.
Klem zitten tussen jezelf en de wereld
De laatste manier van verbeteren kan verbetermoeheid geven. Moeheid die geeft dat mensen geen goed beeld van zichzelf ontwikkelen. Dat mensen onzeker worden. Negatieve gedachten. En dit heeft soms/regelmatig eenzaamheid tot gevolg. Want wie durft zijn of haar eenzaamheid te delen? Wie durft zijn of haar kwetsbaarheid te laten zien? Wie is betrouwbaar en in staat om hierin met je mee te lopen? Ook wanneer dit langer duurt? Wie heeft er zulke goede kwalitatieve contacten dat je dit veilig kunt delen en dit samen kunt dragen? Ik geloof dat er een groep is die dit kan en durft. Maar ik geloof ook dat er een groep is die klem zit voor hun eigen gevoel. Klem tussen zichzelf en de ‘buitenwereld’ in. Dit geeft eenzaamheid.
Vanuit deze cirkel van eenzaamheid en negatieve gevoelens is het lastig er een weg uit te vinden. Dit is begrijpelijk, maar ook jammer! Want ik geloof dat, wanneer jij jezelf steeds meer leert kennen en vandaar uit jezelf accepteert, jij die negatieve gevoelens van je af mag laten glijden. Ze zijn onwaar. Jij bent het wel waard. Je kunt het wél. Wat kun je wel? Niet alles, nee. De Mount Everest kan niet iedereen beklimmen. Maar dat hoeft toch ook niet? Waar leg jij jouw lat neer van wat je moet kunnen beheersen, doen of bereiken? Is deze lat terecht bij wie jij bent? Mag jij van jezelf ontdekken wie je bent en mag je hier ontspannen bij zijn? Vanuit deze benadering mag jij groeien naar niet meer klem zitten tussen jezelf en de buitenwereld. En dat is een hele verbetering, of niet?