Over mijn moestuin heb ik eerder geschreven. Het is een probeersel met een serieuze insteek maar in een ontspannen en creatieve setting.
Wat bedoel ik hiermee?
Ik wilde al wel langer een moestuin maar ik ken mezelf. Wanneer ik ervoor van huis moet is de kans groot dat met koude en/of regen ik ervoor kies lekker thuis te blijven – wat natuurlijk niet altijd kan met een moestuin. En ik vind het al snel koud, dus ik vreesde dat ik er weinig zou zijn.
Dus heb ik toch maar een stukje tuin omgetoverd in moestuin. Wat hier ontspannen aan is? Of creatief? Of serieus? Om met het laatste te beginnen – ik ben informatie gaan verzamelen. Ik ben zaden gaan kopen. Ik heb een stuk moestuin gekaderd en bewerkt. De informatie die ik kreeg heb ik verwerkt in mijn moestuin opzet. Dit wat betreft serieusheid.
Dan de ontspannen kant. Ik heb mezelf geen moeten opgelegd – ik moet niets van mezelf. Zodra ik van mezelf iets moet bereiken weet ik dat ik er gespannen van wordt, het plezier ervan afgaat. Ik zie het als een ontdekkingstocht, een leerschool waar ik al doende leer. Zo weet ik inmiddels al dat ik op de manier ik het nu vormgeef de kluts kwijtraak welke plantjes er nu in welk potje zit. Door erom te lachen en het oké te vinden hierin een misser te maken houd ik de plezier erin.
Dan de creativiteit. Dat zit ‘m in de mogelijkheid om op het laatst toch nog iets te veranderen omdat ik nieuwe informatie heb ontvangen. Dan verander ik, indien mogelijk, het gewoon. Of kies ervoor de nieuwe informatie niet uit te voeren en te kijken wat er gebeurt. Zo heb ik de koolplanten laten overwinteren in de koude kas en inmiddels in de tuin gezet. Op de proef had ik ook knoflook gepoot – normaal doe je dit in het najaar, maar ik wil kijken of dit nog lukt. Maar een paar dagen ná het planten kwam ik erachter dat kool en knoflook liever niet naast elkaar geplaatst moeten worden. Ja, zo ingewikkeld kun je het krijgen met tuinieren. Lijken net mensen, of niet. Hoe juffen en meesters op school al klassenoverzichten moeten maken wie naast wie zit en wie vooral niet bij wie in de buurt zit… – Ik heb de kool en de knoflook uit gemak maar laten staan… Volgend jaar beter denk ik maar zo.
Deze manier van werken kan inhouden dat ik geen super opbrengst krijg dit jaar. En dat vind ik prima. Ik wil er rustig in groeien, leren hoe het werkt. Afgelopen jaar genoten van elke sla of komkommer die ik oogstte. Elke keer een waar feestje om te doen en te eten!
En nu ben ik bezig met binnen voorzaaien. Het voor het raam laten opkomen van de kleine plantjes vóór je ze in de tuin zet. En ja, hierboven schreef ik al de blunder van het door elkaar halen van de plantjes. Maar ik leerde ook wat.
Sommige plantjes kwamen met meerdere tegelijkertijd in het potje op. Wanneer je te lang wacht dan groeien de wortels helemaal in elkaar en moet je ze beschadigen om ze uit elkaar te halen. Je zet ze dan in een eigen klein potje om verder te groeien voor je ze in de tuin zet. Ze moeten wel iets steviger zijn om naar buiten te kunnen. Je laat ze wennen aan de temperatuur voor je ze in de volle grond zet.
Ik moest denken aan kinderen. Kinderen leven hun eerste jaren heel dicht bij hun vader/moeder. Zodra de kinderen een paar jaar oud zijn moeten ze al leren ‘in hun eigen potje’ te gaan staan. Anders vermengen de wortels van ouders en kind zo met elkaar dat je ze beschadigen moet om ze uit elkaar te halen. Of erger, wanneer ze niet uit elkaar gehaald worden dan verstrengelen de wortels helemaal en zullen de plantjes niet goed kunnen groeien. Een kind wat geen ‘eigen grond’ heeft, ontwikkelt zich niet goed. Het kind zal altijd kind blijven en niet opgroeien tot een volwassen ‘plant.’
Maar een klein kind in eigen ‘potje’ zetten maar vervolgens niets mee doen is ook niet goed voor de ontwikkeling van het kind. Het kind kan zich dan ook niet goed ontwikkelen. Een plant die alleen in een potje komt heeft nog wel water nodig, zonlicht en zodra het sterk ontwikkeld is zal het langzaam laten wennen aan de buitentemperatuur. Dit is voor een kind net zo belangrijk. Een kind heeft begeleiding, zorg en aandacht nodig. En op het juiste moment op de juiste manier laten wennen aan de buitenwereld. Of nog een stap verder, op zichzelf leren staan.
Het nare is, op allerlei momenten kan het toch gebeuren dat een plantje dood gaat. Er is geen garantie dat als je alles ‘goed’ doet alle plantjes zullen overleven. De kans is dan wel groter dat ze overleven. Helaas merk ik dat ik als verzorger nog wel eens te laat water geef… Of te laat in eigen potje plaats.. Toch zie ik veerkracht in de plantjes.
Ik geloof dat dit bij mensen net zo is. Een vergissing in je opvoeding, een misser is meestal niet gelijk rampzalig. Kinderen hebben veerkracht en naar ouders toe een enorm portie loyaliteit. Gelukkig maar! Dat maakt het gelukkig iets ontspannener!
Mag jij van jezelf ontspannen omgaan met jezelf? Met de dingen die je doet?
Lukt het je jouw kinderen ‘eigen grond’ te geven? Of vind je dit lastig?
