De puzzel
Ik zie, ik zie, de kleur die jij niet ziet, en de kleur is…. Dit is een spelletje wat we vroeger tijdens logeerpartijen met onze opa en oma deden. Net wakker en nog in pyjama, raden wat de ander in zijn of haar hoofd had.
Dit spelletje kan je terugvinden in de ‘Wasgij?’ puzzels. Je moet iets puzzelen waarvan je niet precies weet wat, maar het idee duidelijk wordt door de plaat die wel is afgebeeld op de puzzeldoos. In ons gezin worden deze puzzels met plezier ontvangen. Deze puzzels vinden wij leuker dan puzzelen aan de hand van een compleet voorbeeld. Ook deze winter zijn er weer twee in elkaar gepuzzeld. De ‘Wasgij?’ puzzel is een puzzel op zichzelf…
Deze vorm van bezig zijn is terug te vinden in mijn werk als coach. Je ziet je cliënt, je hoort het verhaal, maar met deze informatie ben je er niet. Je mag verder zoeken en kijken naar wat niet zichtbaar is voor je cliënt aan de hand van de kennis die je hebt als coach. (op veel beroepen van toepassing, herkenbaar?)
Deze manier van bezig zijn is een beetje mijn manier van hoe ik in het leven sta. Is datgene wat ik zie ook echt wat ik zie? Zo kijk ik naar wat er om mij heen gebeurt. Naar mensen, situaties, en de maatschappij.
Verandering in de maatschappij
Wat betreft de maatschappij hoef ik niet ver te kijken om te zien dat er een verandering is gekomen. Het lijkt of er ineens twee kampen zijn ontstaan. Een kamp die tegen Corona wil strijden door de regels die worden gemaakt, te volgen. En een kamp die de regels bekritiseerd omdat zij op een andere manier hetzelfde probleem willen aanpakken. Zonder hierover een oordeel te willen vellen; ik zie die twee kampen aanwezig. Op facebook. Op LinkedIn. Om mij heen. De toonzetting waarin tegen elkaar en over elkaar wordt gecommuniceerd lijkt te verharden.
Ik heb hier op zitten kauwen: wat gebeurt hier? Ik heb geen geschiedenis bestudeert, de tweede wereld oorlog niet meegemaakt, op geschiedkundig gebied durf ik niet te zeggen of dit een herhaling van zetten is. Ook heb ik geen politiek gestudeerd om te kunnen oordelen of het beleid dat gevoerd wordt nog wel democratisch is. Ik kan alleen met mijn kennis en mijn ervaring de dingen duiden over wat er mis gaat en wat nodig lijkt om het min of meer te herstellen. Want dit is waar ik voor opgeleid ben, waar ik passie voor heb. Herstel brengen waar nodig. En het lijkt dat de maatschappij hier wat hulp bij nodig heeft. Van iedereen die kan en wil bijdragen. Hierbij speciaal een oproep aan alle coaches en alle christenen omdat ik denk dat zij iets hebben geleerd wat zij mogen gaan uitdelen.
Terug om vooruit te kunnen kijken
Wat lijkt er mis te gaan? Hiervoor moet ik terug naar mijn verleden. Een vlugge blik terug om uit te leggen wat ik denk wat nodig is om het tij te keren.
Als kind ben ik christelijk opgevoed. Dit hield in dat ik bepaalde dingen niet mocht/kon doen en bepaalde dingen juist wel mocht/kon doen. Als jongere was dit lang niet altijd leuk, zeker niet als anderen je er op bevroegen of dit raar vonden. Toen ik volwassen was koos ik zelf om christen te zijn. Hierdoor ging ik zelf staan voor keuzes die ik maakte, leuk of niet leuk. Later in het christen zijn koos ik ervoor een weg in te slaan die mij in een positie zette dat ik in een minderheidsgroep terecht kwam. Mensen om mij heen vonden het eerst onwennig, kwamen ernaar vragen, vonden het soms ook raar en waren/zijn het met me oneens. Nog weer later zette ik nog een stap welke ook niet elke christen zet. Maar ik wist, welke gevolgen het ook heeft, ik weet dat dit voor mij juist is om te doen. Dit bracht mij in een bijzondere positie binnen de (christelijke) kennissenkring waarin ik mij bevond. En ja, deze stappen hadden en hebben gevolgen voor mijn dagelijks leven. En dit is oké. Ik geloof dat wat ik doe juist is. En ook binnen mijn kring heeft mijn keuzes een plek gekregen. Was dit altijd de makkelijkste weg? Nee, zeker niet. Was het voor mij de juiste weg? Ja. Is deze weg de weg die iedereen zou moeten volgen? En daar zeg ik geen ja en geen nee op. Dit is aan iedereen voor zichzelf. Heb ik iedereen uit zicht verloren na deze keuzes? Nee, sommigen kozen ervoor om mij niet meer te ontmoeten. Dit doet pijn. Blijf ik ondanks deze consequenties bij mijn keuze? Ja. Maar hoewel ik overtuigd ben wat juist is laat ik de ander zijn of haar eigen keuze maken. Hij of zij is namelijk zelf verantwoordelijk voor diens eigen keuze. En blijf ik, waar mogelijk, de ander ontmoeten en zoeken naar verbinding. Want mensen zijn relationeel. Om liefde te geven en te ontvangen heeft de mens relaties nodig. Wij kunnen niet zonder elkaar.
En dit is waar het mis lijkt te gaan in de maatschappij, er lijkt geen ruimte voor de ander en diens mening/visie meer te zijn. Het lijkt wel of iedereen omtrent corona een keuze moet maken tegen het huidige beleid of zou moeten meewerken… Maar is er geen middenweg?
Op zoek naar de middenweg
Wanneer je je laat vaccineren loop je de kans dat je bijwerkingen krijgt. Deze zijn heel vervelend, maar de keuze heb je zélf gemaakt.
Wanneer je besluit om je niet te vaccineren heb je kans om corona te krijgen en mag je bepaalde dingen misschien niet meer doen omdat de overheid dit zo beslist. Maar deze beslissing neem je zelf.
Hier gaat het over staan voor je keuzes. En over de ruimte die de ander krijgt om zijn/haar eigen keuze te mogen maken, zonder oordeel van de andere partij. Het lijkt wel of mensen de ander zo graag aan hun eigen kant willen hebben dat er dwingend kan worden gecommuniceerd naar en over elkaar. En hier kunnen coaches mee aan de slag! We mogen leren dat mensen mogen staan voor hun keuzes en de gevolgen hiervan, zonder in slachtofferschap te vallen of zonder de wapens op te pakken om te strijden. (figuurlijk dan..)
Vraag aan coaches…
Wij, als coaches, zouden in staat mogen zijn om eigen keuzes te maken en erbij te blijven staan zonder ons gedwongen te voelen door wat er om ons heen gezegd wordt. Welke keuze je ook maakt, want het is namelijk je eigen keuze. We hoeven niet in de strijdmodus te komen of in slachtofferhouding. Ik heb geleerd dat autonoom zijn, gave om te verbinden, gave om af te bakenen en mondigheid vruchten van volwassenheid zijn. Ik veronderstel dat coaches hiertoe in staat moeten zijn. Hierbij de vraag aan coaches, wil jij uitdelen aan mensen hoe je kunt staan voor je keuze inclusief de gevolgen die dit met zich mee brengt? Leren om daarbij in verbinding met de ander te blijven en daarin de ander te laten zijn zoals degene is, in alle verschillen die er zijn?
Vraag aan christenen…
De vraag aan christenen is of jullie voor willen gaan in het leren hoe het kan zijn wanneer je ondanks verschillen toch één kan zijn. Wij, met al onze denominaties, zouden het toonbeeld mogen zijn van elkaar liefhebben ondanks de verschillen! Een belangrijke opdracht van God. Heb lief! Maar ook onder christenen merk ik een niet zo vriendelijke toonzetting in deze tijd naar elkaar. Wat ben ik geschrokken tijdens het lezen van de reacties onder het stuk van Gert Jan Segers op Facebook. Ik moet eerlijk zeggen, als het stuk bedoeld was om mensen samen te brengen, vond ik deze actie niet heel geslaagd…. Het is nodig om over de verschillen heen te kijken naar elkaar en elkaar liefdevol te zien als medemens, gelovige of niet, gevaccineerd of niet… Alleen liefde kan dit verschil overbruggen.
De keuze
Wat lijkt er mis te gaan momenteel? Het durven staan voor je keuze, ook al kost dit je wat. En het liefhebben ondanks de verschillen. Als we allemaal hetzelfde waren, hadden we pas echt een probleem! Coaches en christenen zijn volgens mij in staat om hierin het voortouw te nemen om verandering te brengen in de maatschappij.
Ik geloof dat we nog lang niet door deze fase van corona heen zijn. Ik denk dat alle zeilen bijgezet mogen worden om de samenleving tot rust te brengen. Droom ik groot. Ja! Geloof ik dat dit kan door deze blog? Ik geloof dat de wonderen de wereld nog niet uit zijn….
Dus, welke keuze maak jij? Voor of tegen vaccinatie? Die is eigenlijk niet meer interessant. De keuze gaat over of jij de ander accepteert ondanks verschil in keuze of mening. Heb jij lief ondanks het verschil en? Dat is de keuze die elk mens voor zichzelf mag stellen.
